Με λέξεις γράφονται τα ποιήματα Τρυφερές που ανασαίνουν κι ευωδιάζουν Κι άλλες τραχιές που τρίβονται και ματώνουν Τρέχει το άλικο αίμα που κυλάει στα γράμματά τους Και ποτίζει τα λουλούδια και τα δέντρα Των κήπων της αγάπης Τα ποιήματα διαβάζονται Σε έναν κήπο ή σε ένα κρεβάτι Με λυμένες όλες τις αισθήσεις Τα κορμιά έχουν γίνει καράβια Τα χέρια κουπιά Και το ταξίδι στις φουρτουνιασμένες θάλασσες Της ψυχής συνεχίζεται Όταν το καράβι φτάνει Σε όρμους αμμουδερούς Ίδιους από την εποχή του Ομήρου Με τις πλαγιές γεμάτες παπαρούνες Στη σκιά του πεύκου που στάζει το ρετσίνι του Η άφατη ηδονή κορυφώνεται Λευτερώνεται η κραυγή της ψυχής Σταματάει ο χρόνος Και νικιέται ο θάνατος.
και μιας και ο φίλος και συναδεφλος ποιητής έγραψε το ποιηματάκι του, και μιας και βρήκαμε τυχαία το blog σου, σου αφιερώνω και γω κατι
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νάχεις φαρδύ παπούτσι, με μαλακή την σόλα, και το πέλμα. Τα τακουνάκια και τις μπότες να αποφύγεις, και τα στενά παπούτσια δίχως άλλο, έτσι στον δρόμο δεν θα υποφέρεις, κάλους δεν θα γεμίσεις και φουσκάλες απολαμβάνοντας μια εξαίσια διαδρομή. Πληγές, σκασίματα και χόνδρους, και τους σκληρούς τους κάλους δεν θα τους αποκτήσεις αν μαλακό διαλέξεις να'ναι το παπούτσι και να εφαρμόζει στο σχήμα του ποδίού σου.
Τότε θα εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος. Με άφθονα τα μονοπάτια για να τα περπατήσεις που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά θα κάνεις βήμα χοροπώ από ανακούφιση, ανάλαφρα και δροσερά αν έχεις τα πόδια σου, θα σταματάς σε κάθε μαγαζί για να χαζέψεις χωρίς τους πόνους των ποδιών σου να σε θλίβουν στις μύτες τον ποδιών σου στα ακροδάχτυλα θα στέκεσαι με ένα χαμόγελο γιατί εσύ θα έχεις γλιτώσει από σουβλιές που σου χαρίζει το λάθος το παπούτσι σε πόλεις και σοκάκια πολλές θα περπατήσεις, και κάθε βήμα σου αγαλίαση θα σε γεμίζει και όμορφες αναμνήσεις.
Πάντα στον νου σου νάχεις το παπούτσι. Η άνεση αυτός είναι ο σκοπός σου. Μην μου διαλέξεις να φορέσεις το σανδάλι. Καλλίτερα κλειστό να είναι το παπούτσι και με σταθερά τα βήματα γερός να φτάσεις στο νησί, με ασφαλή τα πόδια σου και απλήγωτα από τον δρόμο, μη χρειαζόμενος γιατρό για να σε περιθάλψη.
Το παπούτσι σ'έδωσε τ' ωραίο ταξείδι. Χωρίς παπούτσι σταθερό δεν θα το φχαριστιόσουν. Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν δίχως κάλους πτωχικό το'βρες τούτο το ταξείδι, το παπούτσι δε σε γέλασε. Έτσι αλώβητος που γύρισες, μετά από τόσο δρόμο,ήδη θα το κατάλαβες πόσο σημαντικό είναι το σωστό παπούτσι
Μεγάλο θέμα έβαλες τώρα φιλαράκι. Εγώ πιστέυω ότι τίποτα δεν είοναι στάσιμο, ούτε κάν τα στάσιμα νερά, γιατί και αυτά μόλις βγει ο ήλιος εξατμίζεται. Θα θελα να διαβάσω πάντως και την δική σου άποψη στο θέμα που έχεις αναρτήσει. Βασίζεται σε κάποιο φιλοσοφικό θεώρημα της νεότερης νεοφουτουριστικής περιόδου; Κάποτε ασχολιόμουνα αλλά τα έχω αφήσει αρκετά και δεν έχω παρακολουθήσει τις νεότερες μεταμοντέρνες θεωρήσεις.
Ο καιρός εδώ κάτω ΕΙΝΑΙ ΧΑΛΙΑ και... Στέκεται! Εγώ περνάω πολύ γερό κρυολόγημα που επίσης στέκεται! Με πειραξε κι ο πυρετός, αυτά είναι. ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΤΡΕΞΩ, ε?
Δεν τον φθάνω τον χρόνο, Ας περνάει αυτός και εγώ ας ακολουθώ. Αρκεί να προχωράμε dumb dog.
12 comments:
Μήπως στεκόμαστε εμείς;;; Ενώ έχουμε πόδια για να τρέξουμε;;
Ο χρόνος δεν έχει πόδια αλλά τρέχει.
Αχ Αχ Αχ
Με λέξεις γράφονται τα ποιήματα
Τρυφερές που ανασαίνουν κι ευωδιάζουν
Κι άλλες τραχιές που τρίβονται και ματώνουν
Τρέχει το άλικο αίμα που κυλάει στα γράμματά τους
Και ποτίζει τα λουλούδια και τα δέντρα
Των κήπων της αγάπης
Τα ποιήματα διαβάζονται
Σε έναν κήπο ή σε ένα κρεβάτι
Με λυμένες όλες τις αισθήσεις
Τα κορμιά έχουν γίνει καράβια
Τα χέρια κουπιά
Και το ταξίδι στις φουρτουνιασμένες θάλασσες
Της ψυχής συνεχίζεται
Όταν το καράβι φτάνει
Σε όρμους αμμουδερούς
Ίδιους από την εποχή του Ομήρου
Με τις πλαγιές γεμάτες παπαρούνες
Στη σκιά του πεύκου που στάζει το ρετσίνι του
Η άφατη ηδονή κορυφώνεται
Λευτερώνεται η κραυγή της ψυχής
Σταματάει ο χρόνος
Και νικιέται ο θάνατος.
και μιας και ο φίλος και συναδεφλος ποιητής έγραψε το ποιηματάκι του, και μιας και βρήκαμε τυχαία το blog σου, σου αφιερώνω και γω κατι
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάχεις φαρδύ παπούτσι,
με μαλακή την σόλα, και το πέλμα.
Τα τακουνάκια και τις μπότες να αποφύγεις,
και τα στενά παπούτσια δίχως άλλο,
έτσι στον δρόμο δεν θα υποφέρεις,
κάλους δεν θα γεμίσεις και φουσκάλες
απολαμβάνοντας μια εξαίσια διαδρομή.
Πληγές, σκασίματα και χόνδρους,
και τους σκληρούς τους κάλους δεν θα τους αποκτήσεις
αν μαλακό διαλέξεις να'ναι το παπούτσι
και να εφαρμόζει στο σχήμα του ποδίού σου.
Τότε θα εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Με άφθονα τα μονοπάτια για να τα περπατήσεις
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα κάνεις βήμα χοροπώ από ανακούφιση,
ανάλαφρα και δροσερά αν έχεις τα πόδια σου,
θα σταματάς σε κάθε μαγαζί για να χαζέψεις
χωρίς τους πόνους των ποδιών σου να σε θλίβουν
στις μύτες τον ποδιών σου στα ακροδάχτυλα θα στέκεσαι
με ένα χαμόγελο γιατί εσύ θα έχεις γλιτώσει
από σουβλιές που σου χαρίζει το λάθος το παπούτσι
σε πόλεις και σοκάκια πολλές θα περπατήσεις,
και κάθε βήμα σου αγαλίαση θα σε γεμίζει και όμορφες αναμνήσεις.
Πάντα στον νου σου νάχεις το παπούτσι.
Η άνεση αυτός είναι ο σκοπός σου.
Μην μου διαλέξεις να φορέσεις το σανδάλι.
Καλλίτερα κλειστό να είναι το παπούτσι
και με σταθερά τα βήματα γερός να φτάσεις στο νησί,
με ασφαλή τα πόδια σου και απλήγωτα από τον δρόμο,
μη χρειαζόμενος γιατρό για να σε περιθάλψη.
Το παπούτσι σ'έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.
Χωρίς παπούτσι σταθερό δεν θα το φχαριστιόσουν.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν δίχως κάλους πτωχικό το'βρες τούτο το ταξείδι,
το παπούτσι δε σε γέλασε. Έτσι αλώβητος που γύρισες,
μετά από τόσο δρόμο,ήδη θα το κατάλαβες πόσο σημαντικό είναι το σωστό παπούτσι
άν είναι να ρθει θε να ρθει
αλλιώς θα προσπέράσει
καλησπέρα Dumb Dog από Χαλκίδα
ένας ανακάλυψε το blogs σου και έχουμε βαλθεί να φτιάξουμε και μεις blog.
σ'υντομα θα έχεις τις διευθύνσεις μας
Γιούλη
Μεγάλο θέμα έβαλες τώρα φιλαράκι. Εγώ πιστέυω ότι τίποτα δεν είοναι στάσιμο, ούτε κάν τα στάσιμα νερά, γιατί και αυτά μόλις βγει ο ήλιος εξατμίζεται. Θα θελα να διαβάσω πάντως και την δική σου άποψη στο θέμα που έχεις αναρτήσει. Βασίζεται σε κάποιο φιλοσοφικό θεώρημα της νεότερης νεοφουτουριστικής περιόδου; Κάποτε ασχολιόμουνα αλλά τα έχω αφήσει αρκετά και δεν έχω παρακολουθήσει τις νεότερες μεταμοντέρνες θεωρήσεις.
Ο καιρός εδώ κάτω ΕΙΝΑΙ ΧΑΛΙΑ και... Στέκεται!
Εγώ περνάω πολύ γερό κρυολόγημα
που επίσης στέκεται!
Με πειραξε κι ο πυρετός, αυτά είναι.
ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΤΡΕΞΩ, ε?
Δεν τον φθάνω τον χρόνο,
Ας περνάει αυτός και εγώ ας ακολουθώ.
Αρκεί να προχωράμε dumb dog.
τις καλησπέρες μου.
pare kamia vitamina na stroseis
βιταμίνΑ;;;;;
πούθε κατέβηκες ωρέ παιδούδι;;;;
επίσης: γιατί αγκομαχάει η κυρα Ιουστίνη;;
άς μας το διευκρινήσει γιατί ο νους μου τρέχει μακριά!!!!
@κερμιτ...κάνε ότι μπορείς,βέβαια άδικος κόπος γιατί ο χρόνος βγαίνει πάντα νικητής,αλλά μια προσπάθεια δε βλάπτει.
@sally....περαστικά
τελικά ανάμεσα σε μας κα τον καιρό που περνάει υπάρχει μια διαφορά χρόνου,που δύσκολα μπορεί να καλυφθεί...
φιλιά...
@παιδιά thanks γι την συμμετοχή αλλά τα ποιήματα πολύ μεγάλα ;)
ωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω
Post a Comment